Maar laat ik niet proberen het verhaal na te vertellen. Dat is zinloos en zo goed als onmogelijk. Het is namelijk geen rationeel, gebalanceerd en gedisciplineerd geheel. De stijl die in De held op de ezel al flauwtjes zichtbaar was is hier veel verder doorgevoed. Laat ik het met een literaire term een ‘groteske’ noemen: een werk met een grillig en onnatuurlijk karakter. Maar voor hetzelfde geld kan ik het bestempelen als de weerslag van een hallucinatorische ervaring, of een dronkenmansfantasie. Ik kan mij vinden in wat de schrijver zelf op de achterflap zegt, namelijk dat hij bij het schrijven de doeken van zijn leermeesters Bosch, Brueghel en Chagall voor ogen had. Dat neemt niet weg dat de literaire Spaanse held Don Quichotte natuurlijk het voorbeeld is voor het karakter Gruban Malić.
Ook een duiding
van het boek is niet eenvoudig. Bulatović beschrijft de strijd om te overleven
van door de oorlog gewonde en beschadigde mensen. Zij moeten plotsklaps zien te
overleven in een vrije wereld. Het is een pessimistische levensvisie. Maar wat
mij het meest van deze roman is bijgebleven is de vertelkracht van de schrijver;
zijn ongebreidelde associaties en wendingen. Alleen al deze literaire verbeeldingskracht
maakt Bulatović in mijn ogen tot een zeer groot schrijver. Ik ga gauw via
Boekwinkeltjes zijn roman De rode haan vliegt hemelwaarts bestellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten