Foto’s van vroeger kunnen
mij bekoren. En niet alleen uit nostalgie. Ik kom uit Den Haag en zie graag
foto’s van hoe die stad er vroeger uit zag, hoe de stad door de tijd is
veranderd. Het bekijken van die verstilde beelden doet mij beseffen dat ik
ouder ben geworden, dat ook mijn leven is veranderd. Maar ook dat die stad
langer zal bestaan dan ik zal leven.
Dit gevoel van
vergankelijkheid, van momento mori maar
ook van carpe diem, heb ik ook en vooral
als ik historische foto’s bekijk waarop mensen zijn afgebeeld. De foto’s in The Russian Empire, A Portrait In
Photographs van Chloe Obolensky, bijvoorbeeld, is daar een goed voorbeeld
van. Het boek bevat prachtige afbeeldingen van het Russische volk tussen 1860
en ongeveer 1900. Jong en oud, alleen of in groepsverband, rijk en arm,
zelfverzekerd en onderdanig, in uniform of in vodden, schuchter of
zelfingenomen, eenzaam of in familiekring, met Aziatische of met Slavische
trekken. Al die anonieme mensen, van wie ik niets weet, zijn overleden. De meesten zijn waardig afgebeeld. Gelukkig waren er toen nog geen
fotografen die de geportretteerden aanzetten om vooral toch maar te lachen. Deze
foto’s zijn ook fantastisch illustratiemateriaal bij de romans en verhalen de grote
Russische schrijvers.
Op Facebook verschijnen
er regelmatig foto’s van Novi Sad in vroeger tijden. Over het algemeen
stadsgezichten zonder mensen, maar zeer bezienswaardig. En ik ben niet de enige
die dat vindt. Al deze foto’s krijgen veel ‘likes’ en ook veel reacties.
Ook zonder in te loggen
kan je deze foto’s bekijken. De Facebookpagina heeft deze link: Starefotografije Novog Sada. Wil je niet de tijdlijn zien, maar alleen de foto’s,
klik dan op de link: alle foto’s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten